Omdat ik een best lang niet zo’n goede internet verbinding had, heeft het even geduurd voordat er weer een blog verscheen. Maar hier is hij dan en voor alle mensen die dachten dat er misschien iets gebeurd was omdat ze niets hoorde, ik leef nog. No worries

Vanuit Karijini zijn we naar Broome gereden dat was best wel even rijden (zeg maar 945 kilometer)

Onderweg was er niet veel te zien. In Broome aangekomen kregen we van iedereen te horen dat er die avond een beach party was. Dat wilde we natuurlijk niet missen. Met zonsondergang zagen we de kamelen op het strand en daarna zou daar de beach party zijn. Iets veder van de bevolking vandaan want de politie mocht natuurlijk niet weten dat er een beach party zou zijn. We hebben wel drie keer het hele strand afgelopen (in het donker) maar geen party te bekennen. Tot dat we twee andere meiden tegen kwamen die ook aan het zoeken waren. We kwamen tot de conclusie dat de locatie waarschijnlijk veranderd was en toen zijn we naar een ander strand gereden. Dit strand was alleen wat moeilijker te bereiken. Het begon als een gravel road maar werd steeds zanderiger. We durfde dit niet aan want mijn busje is geen four wheel drive en we zouden er dus niet meer uitkomen. Volgens de Australische jongen die naast ons stond met zijn auto zou het ons wel lukken als we gewoon bleven rijden, maar uhm we moeten toch een keer stoppen en dan?

We besloten toch maar in zijn achteruit (want omkeren zou ook niet lukken) terug te gaan. Dat is nog al wat in het donker. Toen kwamen we nog een auto tegen. De bestuurder van deze auto een Australische man bood ons een lift aan in zijn four wheel drive naar de party. (zelfs zijn auto had op het eind moeite met het zand). We kwamen vanuit de duinen aan op het feest en keken zo neer op een stuk of zestig dansende mensen en overal hingen gekleurde lichtjes er waren zelfs mensen met vuur aan het jongleren. Het was een hele gave avond aan het strand, maar toen moesten we weer terug en dat was best wel een lange weg in het donker, als je moet lopen. Halverwege kwam er een auto van het feest en mijn reisgenote stak haar hand op om aan te geven dat we mee wilden. Toen de auto stopte zagen we opeens dat het de politie was. Ja, hoe ga je dat uitleggen…Ze vroegen of we verdwaald waren, waarop wij antwoorden dat mijn busje verderop stond. Het waren gelukkig twee aardige politie vrouwen die ons een lift gaven (we mochten in het boevengedeelte zitten). Weer wat van mijn bucket list af.

Vanaf Broome gingen we richting Darwin. Omdat we steeds meer richting het noorden gingen werd het steeds warmer (39 graden) en werd de humidity (luchtvochtigheid) ook steeds hoger.

In het noorden kan je ook nergens zwemmen omdat er overal krokodillen zitten saltys en freshies. Komt het er dus op neer dat je zo min mogelijk beweegt om het toch een beetje koel te houden.

Gelukkig konden we in Katherine en Litchfield wel zwemmen en van de mooie watervallen genieten.

We zijn ook een dagje naar een meer gegaan waar we niet konden zwemmen want er konden krokodillen zwemmen. Toen we terug wilde gaan naar het busje kwamen we Australische mannen tegen die ons vroegen of we mee wilden op hun boot met een tube erachter. Super leuk , gelukkig geen krokodillen. Daarna werden we bij hun thuis uitgenodigd. Het huis bestond uit een buitendouche en wat veder op was een hokje met een wc en ergens anders was dan weer het slaapgedeelte. Er was een zwembad waar we goed gebruik van hebben gemaakt.Toen ze hoorde van ons dat we nog nooit gevist hadden in Australië zouden ze met ons gaan vissen. Wij moesten in een auto van één van de gasten achter hun aanrijden want de boot had geen lichten en omdat we in het donker reden moesten we dicht achter hun rijden zodat de passerende auto’s hun zouden zien. Daar gingen we dan met de boot het water in. Het was heel erg donker en er konden om ons heen overal krokodillen zitten. Het was voor hem ook de eerste keer met deze boot, maar we moesten ons geen zorgen maken want hij was een visser dus hij wist wat hij deed. Toen op een gegeven moment de boot vol liep met water begon ik toch een beetje te twijfelen aan mijn keuze om mee te gaan. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen hebben we heel veel vissen en mudcrabs gevangen en gingen we weer veder rijden naar Darwin.

In Darwin heb ik afscheid genomen van mijn Duitse reisgenootje. We hebben een leuke tijd samen gehad en heel veel gezien en beleeft maar na 24,7 met elkaar in een busje te leven ben ik ook wel blij om alleen veder te gaan. In Darwin heb ik Marnix en Ieke weer ontmoet en konden we elkaar alle stoere reisverhalen vertellen.

Toen begon de hele, hele lange reis richting de oostkust.

Omdat ik niemand kon vinden die met mij mee zou rijden richting de ooskust, heb ik het in mijn eentje gedaan. 2510 kilometer, vijf dagen lang, rond de vijf uur per dag rijden. Waar je soms voor een half uur niemand tegen komt, je hele dagen geel gras en de weg als uitzicht hebt. Je tegen jezelf begint te praten want het is zo verschrikkelijk saai. Ook had ik het gevoel dat ik een cowboy film was beland want er kwamen van die ronde bosjes over de weg waaien. Als ik dan aan het eind van de dag stopte, was het nog steeds 39 graden (is niet echt lekker als je geen airco hebt en je met de ramen open moet rijden) ik kon dan niet naar buiten gaan want als je dat deed zaten er een stuk of vijftien vliegen in je neus, ogen en oren. Toch was dit een hele bijzondere ervaring want ik kon zo zien hoe geweldig groot Australië is en heb ik de real outback meegemaakt. Zo kwam ik ook vaak dorpjes tegen die uit één straat bestonden. Ik was richting Longreach gereden omdat ik daar werk zou hebben. Jammer genoeg werd mij meegedeeld toen ik daar aankwam dat zij, mij niet meer nodig hebben. Dus als je mij zoekt ben ik hard op zoek naar werk en ondertussen geniet ik hier van de geweldige stranden.

See ya!