Daar ging ik dan in mijn busje naar de boerderij waar ik zou gaan werken.

De snelweg naar de boerderij was soms gravelroad en soms normaal asfalt maar toen ik de afslag nam voor de boerdrerij was het 50 kilometer gravelroad overal waar je keek was bush en koeien en dat hoorde allemaal bij één boerderij. Ik heb mijn eigen kamer met badkamer en airconditioning, wat heel erg lekker is met 40 graden. Mijn dagen op de boerderij beginnen om 6 uur en de laatste paar weken om half zes, dat betekend erg vroeg op in de morgen en eindigen om zes of zeven uur. De meeste dagen ren ik in de jard achter weeners ( jonge koeien aan) waar ze vervolgens gebrandmerkt worden en ze een chip in hun oor krijgen. Ik heb ook een koe mogen brandmerken. De koeien hier zijn geen lieverdjes en soms kan er op eens een stier of een mad cow op je af komen stormen en moet je zorgen dat je zo snel mogelijk over het hek klimt. Voordat de koeien in de jard zijn, moeten ze eerst bij elkaar gebracht worden want ze zijn verspreid over heel de boerderij ( 380,000 acre) dit gebeurt met een squad bike, cross motor, drie paarden en twee helicopters en ik in de fourwheel drive erachteraan om al het eten, water en gereedschap mee te brengen. Natuurlijk zijn de wegen daar niet geasfalteerd dus rijd je over gravelroad, rivierbedding, bush en zelfs door een rivier. De communicatie gaat via de radio, wat heel erg moeilijk te verstaan was in het begin want ze praten heel erg Australisch.

De boer vroeg mij een keer ’s ochtends of “ I was afraid of choppers” Uhm nee ik ben niet afraid of choppers en na het musteren ( bij elkaar brengen van de koeien) mocht ik mee in de helicopter en vlogen we over de heuvels en het mooie outback landschap terug naar de homestead. Er werken hier in totaal negen mensen en soms als ik bij de homestead ( het huis) werk en iedereen weg is om te werken ben ik heel de dag alleen en heb ik alleen de kok om mee te praten tijdens lunch time. Werken op de boerderij is niet alleen maar fun. Het is ook hele dagen bladeren harken (op een boerderij voelt dat best useless) in de brandende zon met 40 graden, getrapt worden door weeners en een dode koe achter de auto weg slepen. Deze koe zat vast onder een hek en had haar nek gebroken haar kleine kalfje hebben we toen meegnomen achterin de auto en woont nu naast het huis in de veggie garden. Ook ben ik een keer mee geweest voor een killer. Dit hield in dat ze een dikke koe uitzochten en haar neerschoten om haar vervolgens “ klaar te maken” voor het avondeten. Dit houd in dat ik mocht meehelpen met het ontskinnen van de koe. Weer wat van mijn bucketlist af, niet dat dit op mijn bucketlist stond.

In de weekende is er niet veel te doen en vragen we elkaar, “what are you doing?” Waarop het standaard antwoord is “ not much” s’ middags gaan we meestal met de squad bike en de andere twee meiden naar de rivier, je moet je dan goed vasthouden aan de bike anders vlieg je eraf. We laten de dog als eerst in het water in case of crocodils. Daarna gaan we venturing ( adventuring) en struinen we op onze blote voeten de rivier af.

De laatste werkdag, nog één dagje en dan was ik klaar met werken. Ik moest in de ochtend helpen met het sorteren van de koeien (lees als een gek achter de koeien aanrennen en schreeuwen zodat de goede kant op lopen). Na de lunch pauze ging ik met de andere backpacker die daar werkt mee in de auto want we moesten een andere auto ophalen. Na driekwartier over gravelroad rijden voelde de auto raar aan in de bochten. We dachten dat we een flat tire hadden (dat gebeurt hier heel vaak) dus stapte ik even uit om te gaan kijken, maar er was niets vreemds te zien. Na 5 minuten rijden zakte de auto in elkaar aan mijn kant en zagen we het linker achterwiel voorbij komen, oeps. Daar sta je dan in de outback lekker warm, gelukkig hadden we genoeg water mee genomen. We gingen gelijk opzoek naar gereedschap om het wiel te maken. We vonden twee jacks en dat was het. Geen sleutel om de wheel nuts mee vast te draaien (we waren trouwens al onze wheel nuts verloren, hoe bedoel je dodgy car). We zochten naar stenen en andere dingen om ons heen wat we konden gebruiken, maar er was niet echt veel. De jack was te klein om de auto van de grond te krijgen, dus we kwamen niet echt veder. We hadden wel een radio in de auto waarmee we de andere konden oproepen maar we waren te ver van de boerderij om verbinding te maken. Toen is de backpacker naar de andere auto gaan lopen, want hij wist zeker dat het twintig minuten lopen was voor de andere auto. Met die auto konden we weer terug naar de boerderij. Oké ik weet dat je juist niet weg moet gaan bij je auto, dat je altijd bij de auto moet blijven no matter what, maar we hadden geen andere optie en hij had een draagbare radio bij zich. Toen hij weg was begon het ook nog eens te stormen en hoorde ik onweer. Na meerder keren proberen de andere op te roepen op de radio kreeg ik eindelijk gehoor en kon ik uitleggen wat er was gebeurt en waar we waren en kwam er iemand onze kant op. Net nadat dat gebeurt was hoorde ik via de radio de backpacker zeggen dat hij de auto gevonden had. Je raad het denk ik wel eind goed al goed, we kwamen weer veilig aan op de boerderij. Wat een afsluiter van mijn farmwork.

Nu ga ik de rest van Australië ontdekken met mijn busje.

See ya!