Exmouth is een stadje dat ik niet snel zal vergeten. We verbleven in het National park net buiten Exmouth waar we van de mooie witte stranden konden genieten. We waren de hele dag aan het snorkelen en hebben en schildpad, rog, zeeslang en vele andere gekleurde vissen gezien. Ook waren er super veel kangaroos, die kwamen gewoon naast je zitten als je aan het eten was. We zijn er ook achter gekomen dat kangaroos erg traag van begrip zijn. We reden namelijk in de ochtend (eigenlijk moet je nooit in in de ochtend of avond rijden want dan komt al het wildlife tot leven) richting het strand en toen zagen we opeens twee kangaroos op de weg. Snel remde we af maar ze bleven gewoon zitten totdat we vlakbij waren en ze opeens naar de andere kant van de weg sprongen en we ze net niet aanreden. Toen we veder reden staken er nog een paar lizards en een dingo over.

Op vrijdag zou ik met humback whales (walvissen) gaan zwemmen. Ik was super excited en kon de nacht ervoor bijna niet slapen. Ik werd door een bus opgepikt en onderweg naar de jetty werd alles uitgelegd. Toen we bij de jetty aan kwamen ging de buschauffeur even met de skipper praten. Toen hij terug kwam vertelde hij doodleuk dat de trip vandaag niet doorging want het weer was niet goed (er stond een rare wind waardoor de golven gevaarlijk waren) eerst dacht ik dat hij een grapje maakte, maar we gingen toch echt weer terug. Gelukkig konden we het twee dagen later nog een keer proberen. Dit keer was het super weer en kon de trip beginnen. In kleine bootjes werden we naar de boot gebracht en daar kregen we onze snorkel gear en werd ons uitgelegd wat we wel en wat we niet moesten doen. We begonnen met een snorkel in het reef. In groepjes moest je naar de achterkant van de boot lopen, je snorkel goed vast houden en van de boot afspringen. Tijdens het snorkelen zagen we een hele grote schildpad. Toen gingen we toch echt opzoek naar de walvissen het duurde wel eventjes voor dat we ze gevonden hadden, maar dat was niet erg want je kon gewoon lekker op de boot liggen en de andere mensen die mee waren met de trip waren erg aardig. Opeens zagen we rechts van ons een walvis verticaal uit het water springen en met een grote plons belande hij weer in het water. Ik denk dat ik tijdens de hele trip wel een stuk of twintig walvissen heb gezien. Soms zag je ze water omhoog sproeien en soms zag je hun rug boven water komen. Toen het vliegtuigje boven ons de juiste walvissen gevonden had (je mag namelijk niet met een moeder en een baby zwemmen) mochten we het water in. Vanaf het moment dat je van de boot afsprong was het opletten en achter de gids aanzwemmen want die kreeg door waar de walvissen naar toe zwommen. Eerst was ik bang dat ik de verkeerde kant op zou kijken als ze voorbij zouden zwemmen en dat ik ze zou missen, maar dat was niet eens mogelijk want ze waren op 15 meter afstand van ons en omdat ze zo ongelofelijk groot zijn had ik het gevoel dat ik ze zo kon aanraken. Het waren twee walvissen een moeder en haar kind dat boven haar zwom. Omdat het zo ondiep was waar we zwommen konden we echt naast ze zwemmen en was het water erg helder en konden we goed de mega grote ogen en witte vlekken zien. Toen we weer boven water kwamen was iedereen aan het juichen en joelen en zelfs de gids zei dat het niet zo vaak voorkomt dat je ze van zo dichtbij ziet. Toen we voor de tweede keer in het water werden gedropt hebben we jammer genoeg geen walvissen gezien want ze waren de andere kant op gezwommen. Wel zagen we een reefshark onder ons zwemmen (voor de mensen die nu gelijk bezorgd zijn, reefsharks zijn echt niet gevaarlijk en vallen zeker geen mensen aan)

Later op de dag gingen we voor de laatste keer snorkelen en toen ik eventjes helemaal alleen aan het snorkelen was zwom er een reefshark op 5 meter afstand van mij. Hij was ongeveer anderhalve meter lang. Ondanks dat ze niet gevaarlijk zijn voelde ik toch mijn hart even iets sneller kloppen. Het was een super gave, onvergetelijke dag. Weer wat van mijn bucketlist af.

Daar gingen we dan op naar Karijini national park. Maar voordat we gingen wilde we toch nog even douchen maar als backpacker wil je natuurlijk niet 5 dollar betalen voor een douche op een camping als je ook gewoon de camping op kan lopen en net doet alsof je daar thuis hoort. Netjes iedereen gedag zeggen, douchen en weg wezen.

Om bij de gorges in Karijini te komen moesten we eerst over een 15 kilometer lange gravel road rijden. 15 kilometer klinkt niet zo heel erg lang. Maar ik kan je vertellen dat als je 15 kilometer per uur rijd, alle stenen moet ontwijken, alles in je busje op en neer stuitert wat heel veel herrie veroorzaakt en je op het puntje van je stoel zit en hoopt dat je geen lekke band krijgt, dan duurt 15 kilometer best lang en dan was dit nog maar de eerste weg van de drie gravel roads. Nu zal je vast denken waarom kies je dan voor de gravel road? De gravel roads waren de enige wegen naar de gorges en volgens een gids van Karijini waar we in Tom Price mee hadden gesproken (best handig gratis advies tijdens de lunch) konden we het makkelijk doen met ons busje. Heel veel mensen deden het met een busje. Toch vraag ik mij af hoe lang die busjes er over gedaan hebben

Maar het was het allemaal waard. De gorges waren onwijs mooi. Aan het eind was meestal een pool waar je een verfrissende duik kon nemen. Het was alleen wel heel erg glad en je moest soms over hele smalle richeltjes lopen. Maar het was het helemaal waard.